Και τώρα τι; Αν δεν το δουν τα παιδιά κι αν δεν δω την αντίδρασή τους, πώς θα καταλάβω αν πραγματικά αξίζει αυτό που έφτιαξα;
Γιατί είναι αυτή η επαφή, αυτή η σχέση που τα κάνει όλα διαφορετικά. Είναι το χαμόγελο των παιδιών ή η αδιαφορία τους που σου δείχνει αν τα πήγες καλά ή όχι. Είναι ο "βαθμός" που σου βάζουν κάθε φορά που κάτι προγραμματίζεις, κάτι σχεδιάζεις, κάτι τους προτείνεις.
Αυτό λείπει από αυτή τη διαδικασία. Για εκείνα γίνονται όλα...αλλά εκείνα λείπουν...
Θέλω να γυρίσω πίσω, στην αυλή του σχολείου μου. Εκεί που όλα είναι πραγματικά δημιουργικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου